Poznań, czerwiec 2020

Tego dnia wygnała mnie śmierć z miasta walecznych dzieci

Tego dnia widziałem i śmierć wtuloną w kamień i śmierć straszliwie żywą

Wsiąkała w chodnik spalony słońcem

Tego dnia śladami psów dotarłem do śladów poetów

Od cmentarza na Grochów – nie zauważyłem różnicy

Tego dnia widziałem jak śmierć zakrywa zmęczone słońce 

Dzieciaki żyjące w jej cieniu 

Kolorowe pocztówki przed odjazdem powoli przechodzą w szarość snu 

Ktoś siedzi i czeka 

Ktoś przyjeżdża 

Ktoś odjeżdża 

Ktoś klęczy w pustym przedziale wagonu i płacze  

To był spacer z potrzeby, to była potrzeba! Tylko kilka kadrów, a tak wiele miejsc i doznań, gdy stopy moje dotykały Grochowskich chodników. Tu miejsca są dużo żywsze, jak ludzie, którzy mówią do nas z okien, czy Ci, co milczą do nas ze ścian kamienic. Gdy jest potrzeba wszystko co wielkie mieści się w dłoni, chowa się w sercu, pozwala trwać, pozwala się zachwycać…

Września, czerwiec 2020